Zawsze kiedy na koniec roku przystępuję do podsumowania i wyboru ulubionych płyt bardzo się męczę, pocę i wargi przygryzam. Nie inaczej było teraz, stąd małe ociąganie, ale mimo wszystko postanowiłem dokonać ostrej selekcji i stworzyć swoją ulubioną dziesiątkę. Niech mi pominięci artyści wybaczą. Być może gdybym wstał inną nogą o innej godzinie ta dziesiątka wyglądałaby zupełnie inaczej. Tymczasem, krótko, energicznie i bez zbytniego nudzenia (taką mam nadzieję). Kolejność dowolna.
Hugo Race Fatalists "Taken by the dream"
Doceniam nową płytę Nicka Cave'a, naprawdę. Wiem, że to pewnie odpowiedni czas, żeby właśnie tak brzmiał jego nowy album. Ale chemii między nami nie ma. Może jestem niewrażliwym troglodytą z zamkniętym umysłem, ale to ambientowe plumkanie jakoś nie robi na mnie większego wrażenia. Dystans potęguje głos większości krytyków każących mi się zachwycać "Ghosteen" na zasadzie "Słowacki wielkim poetą był". Ja tam tęsknię za jego dawnymi dźwiękami. I tu z pomocą przychodzi mi Hugo Race, zresztą były współpracownik Nicka. Gość, który wydaje swoje świetne płyty po cichu, bez rozgłosu i reklamy. "Taken by the dream" to zbiór wspaniałych, pełnych żaru, klimatycznych utworów nad którymi pewnie pochylą się tylko nieliczni. A warto do jego niszy zajrzeć. Z jednej strony blues, z drugiej elektronika, ale nic tutaj ze sobą się nie gryzie.
_______________
Black Midi "Schlagenheim"
Dowód na to, że generalnie ze znanych materiałów można stawiać oryginalne, muzyczne budowle. "Schlagenheim" to debiut tej obiecującej, brytyjskiej kapeli. Pomieszanie rockowo-funkowego inteligentnego podejścia w stylu Talking Heads (jeden z utworów na płycie nosi właśnie taką nazwę) z wściekłością i zadziornością The Jesus Lizard. Dla mnie jako wielkiego fana tych dwóch kapel nie może być lepszego połączenia, stąd panowie z Black Midi mają swoje należne miejsce w tym podsumowaniu.
____________
Nilufer Yanya "Miss Universe"
Kolejny bardzo udany debiut płytowy (nie licząc wcześniejszych epek). Gdzie eklektyzm jest siłą. Czego tu nie ma? Niezależny rock z wpływami P.J. Harvey, soul, pop, trip-hop, a wszystko to bardzo przebojowe (w dobrym tego słowa znaczeniu). Słychać, że pani słucha bardzo różnej muzyki i potrafi ze znanych składników stworzyć coś nieszablonowego.
_____________
Durand Jones & The Indications "American Love Call"
Świetny, oldschoolowy soul odwołujący się do najlepszych tradycji wytwórni Motown. Albo takich wykonawców jak Curtis Mayfield, Marvin Gaye czy Gil Scott - Heron. Nie będę ukrywał, że mają u mnie dodatkowego plusa za energetyczny koncert na Off Festivalu, gdzie pokazali pazur i energię w stylu Jamesa Browna.
____________
Bon Iver "I, I"
Pan Justin Vernon jest autorem jednej z najważniejszych i najpiękniejszych (dla mnie) płyt drugiej dekady XXI wieku. Mowa o wydanym w 2011 roku albumie "Bon Iver, Bon Iver". Kolejny, "22, A Milion" był, moim zdaniem, nie do końca udanym eksperymentem. Natomiast ta płyta jest próbą pogodzenia tych dwóch różnych estetyk i ja to kupuję. Zbiera diametralnie różne recenzje (New Musical Express dał mu maksymalną notę, czyli pięć gwiazdek, natomiast The Guardian raptem dwie) ja jednak od paru miesięcy słucham jej bardzo często.
__________
Gary Clark Jr. "This Land"
Tęsknicie za Princem? Bo ja bardzo. Nikt i nic nie wypełni już pustki po nim, natomiast ja się bardzo cieszę, że jest ktoś taki jak Gary Clark Jr. Gość niby wywodzi się ze szkoły bluesowej, natomiast odważnie zapuszcza się też w inne rejony. Szczególnie to słychać na ostatniej płycie. Pobrzmiewają na niej echa właśnie Prince'a (utwór "Pearl Cadillac" to prawdziwa perła) a całości z nieba patronuje Jimi Hendrix. Ten album miałby jeszcze mocniejsze podstawy gdyby był trochę krótszy, ale to tylko takie lekkie czepianie, bo jest naprawdę dobrze.
_____________
The Comet Is Coming "Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery"
Kolejni artyści, których miałem przyjemność widzieć na żywo w 2019 roku. Tutaj wchodzimy w tematy jazzowe, ale kompletnie nieoczywiste, pod doprawione elektroniką, funkiem, psychodelią, space rockiem nawet! Lider grupy Shabaka Hutchings jest już obwołany zbawicielem i guru nie tylko londyńskiej, brytyjskiej, ale też globalnej sceny jazzowej. Takie płyty pokazują, że coś jest na rzeczy.
______________
The Raconteurs "Help Us Stranger"
Rok 2019 byłby rokiem straconym, gdyby nie ukazała się jakaś płyta w której maczał palce pan Jack White. Tym razem nie kombinował (tak jak na swoim ostatnim, solowym albumie), tylko razem z kolegami stanął na straży rockowej tradycji. The Raconteurs wróciło z nową płytą po ponad jedenastu latach i to wróciło w bardzo dobrym stylu. Bierzemy dwie gitary, bas, perkusję i jedziemy, to w ich przypadku nadal się sprawdza!
______________
Michael Kiwanuka "Kiwanuka"
Już tylko za jeden kawałek z tej płyty artysta ma u mnie maksymalne noty, chodzi oczywiście o "My Hero", mój utwór 2019 roku. Jednak cały materiał jest równie porywający, myślałem, że po drugim albumie "Love & Hate" trudno będzie mu wznieść się wyżej, a on tego dokonał. Z każdym kolejnym albumem ustawia sobie poprzeczkę jeszcze wyżej, aż strach pomyśleć co będzie dalej.
_________________
The Desert Sessions "Vol.11 & 12"
Na koniec wisienka (lub, jak mawiają w innych kręgach, truskawka) na torcie. Na nową płytę Queens of the Stone Age pewnie jeszcze jest za wcześnie, natomiast Josh Homme postanowił po latach reaktywować inny projekt. Skrzyknął nie byle jakich gości i o to mamy kolejne części "pustynnych sesji". A wśród tych gości m.in. Billy Gibbons (ZZ Top), Les Claypool (Primus), Mike Kerr (Royal Blood), Jake Shears (Scissor Sister), Stella Mozgawa (Warpaint). Różnorodny zestaw muzyków, którzy nagrali różnorodny album. Niezbyt długi i cudownie wyluzowany.
